Natuurlijk navigeren.

Afgelopen weekend ging ik op stap met onze duikclub voor twee bootduiken op de Vinkeveense plassen. Bij aankomst werden de buddyparen ingedeeld en gingen we met een boot op weg naar het eerste eiland. Het duikplan werd besproken, buddycheck gedaan en hop daar gingen we via een koprol achterover het water in.
Zoals afgesproken zou ik de duik leiden, het eerste deel gingen we goed op koers, dan volgt er een stukje waarbij het de bedoeling is dat we via natuurlijke navigatie om het eiland duiken, om vervolgens verder te gaan volgens duikplan.

Maar dan ben ik de weg kwijt, ik kijk om mijn kompas, het zicht is slecht, we jojoën van 6 naar 10 meter en weer terug. Draai een rondje en ik zie alleen maar water om mij heen, het is vrij donker, geen bodem of natuurlijk rif of iets anders onder water als herkenningspunt. Doordat ik zo mijn focus heb op mijn kompas, vergeet ik ook om natuurlijk te navigeren. Ik weet dat hierboven ook een vaarroute is, dus zomaar even naar boven gaan om te kijken waar we zijn, is niet direct een optie en maakt het voor mij extra spannend.

Onder water is communicatie en contact met je buddy van cruciaal belang, dus je communiceert door middel van duiksignalen. Dat kan zijn met je handen, armen, duiklamp of andere hulpmiddelen die tijdens het duiken worden gebruikt. Mijn buddy is in afwachting van mij, wat ga ik doen? Ik probeer op mijn kompas de route weer terug te vinden, maar het lukt telkens niet en voel me steeds onprettiger. Na een tijdje geeft mijn buddy het teken dat we naar boven gaan. We hebben een boei mee die we op kunnen laten.

Als we boven zijn, bespreken we wat er gebeurd is, ik geef aan hoe ik me voel en we overleggen hoe we de duik verder vervolgen. We maken opnieuw de afdaling naar een meter of 6 zoals afgesproken. Dan gaat mijn buddy verder naar beneden, een stuk dieper, ik begrijp het niet en geef met een signaal aan, dat ik op deze diepte wil blijven. “Is hij mij aan het uittesten omdat ik de leiding heb, of speelt er iets anders?” Uiteindelijk komen we aan de andere kant van het eiland aan. Als we uit het water zijn, bespreken we onze ervaring.

Aandachtspunten voor mij, als je de leiding hebt, dan moet je deze ook nemen, duidelijk zijn in hoe je communiceert. Naast je kompas, kijk goed om je heen, zodat je natuurlijk navigeert.

Ik vond het ook vervelend voor mijn buddy/duikinstructeur, maar hij gaf aan dat het een mooie leerervaring was en hij had mij inderdaad uitgetest.

Echt zin in de volgende duik had ik niet echt, wel een hoop twijfels en ook dat kritische stemmetje kwam met:

“je hebt al meer dan 100 duiken gemaakt, hoezo ben je de weg kwijt en kan je niet navigeren en ben je 3 x naar boven gegaan om te kijken waar je was"

“wat zal je buddy wel denken van je"

“mooie duikleider ben jij"

“je kunt vanmiddag net zo goed niet gaan duiken, want het wordt toch niks”

Ik herken deze kritische stem. Dan weet ik dat deze stem er al zo lang is en me probeert te beschermen, zodat ik niet gekwetst word.

Dus ik hoor het aan en besluit dan om naar een ander deel in mij te luisteren. De milde kant.

Die verteld:
“het is helemaal niet erg”
“er is niets aan de hand, je bent aan het leren, ervaren”
“je kunt telkens weer opnieuw beginnen”
“stel je gerust kwetsbaar op en geef aan wat je lastig vindt”
“ga gewoon lekker duiken”
“je kunt het”

Dat doe ik en ik besluit om hiernaar te luisteren.
Juist om meteen datgene te doen wat je lastig vindt, of tegenop ziet, dat helpt je verder.

We gaan voor de tweede duik, samen met dezelfde buddy. We bespreken vooraf heel goed het duikplan, we nemen alle tijd ervoor. Ik navigeer en het lukt. Het navigeren gaat als vanzelf, naast de koers op mijn kompas, lukt het ook goed om op mijn omgeving te letten en natuurlijk te navigeren. Dat geeft vertrouwen. Op de heen en terugreis kom ik natuurlijke herkenningspunten tegen en we zijn samen, ik hoef het niet alleen te doen. Als we boven komen, geven we elkaar een high five en ik ben blij dat ik de tweede duik heb gemaakt.

Soms hebben we momenten dat we het gevoel hebben dat we de weg even kwijt zijn. Dat is helemaal niet erg. Als je even afstand neemt, de tijd neemt om rustig te kijken, komt er vanzelf iets in je op, zodat je weer verder kunt.

Je natuurlijke navigatie zit in je.
Bij natuurlijk navigeren draait het om het vinden van de weg en om de omgeving goed in je op te nemen.

Het kan zijn door gebeurtenissen, dat je dat zelf even niet ervaart. Dat je het idee hebt dat het leven je overkomt, in plaats van dat je een keuze hebt hoe je hiermee om wilt gaan.

Als life coach in de natuur kan ik letterlijk en figuurlijk een stukje met je meelopen en kijken welke bewegingen je kunt maken, zodat je zelf ontdekt wat jouw natuurlijke koers is.