Stel je voor dat elke boomstam symbool staat voor een gedachte.

Het begint met één boomstam en voor je het weet stapelen de boomstammen (de gedachten) zich op tot een hoge stapel.

Vaak zijn het kritische gedachten zoals:

“Ik doe het niet goed genoeg”

“Ik moet nog beter mijn best doen”

“Als ik het fout doe, hoor ik er niet meer bij”

“Straks val ik door de mand”

“Ik kan nu niet boos worden, straks word ik ontslagen"

“Als ik nu alweer ga huilen, lachen ze me uit”

Die kritische gedachten die je gelooft, kunnen heel zwaar voelen, als een last op je schouders, of een hoofd vol met houtsnippers (snipperende gedachten).

Je kunt even niet meer helder denken.

Voor je het weet zie je door de bomen het bos niet meer, zowel letterlijk als figuurlijk.

Hoe kom je toch van die boomstammen af?

Je kunt ze in de fik steken. Een vuurtje stoken, wie weet zie je je gedachten in rook opgaan.

Je kunt er één tussenuit halen en hopen dat de stapel omvalt.

Je kunt er iets van bouwen.

Of je kunt het laten en de natuur zijn gang laten gaan, kijken wat er wil ontstaan.

Het is niet zozeer de vraag hoe je ervan afkomt,  dat is wel wat we altijd geneigd zijn te doen, in actie komen.

Maar waar bestaat het uit? Er is iets te zien, te ontdekken.

Als je ziet waar de boomstammen uit bestaan, ze zijn van hetzelfde materiaal, uit hetzelfde hout gesneden, hoef je er niets mee te doen.

Zo ook met gedachten, die zijn van nature neutraal, ze komen en gaan.

Het is niet wat je denkt, maar dat je denkt.

Dit herkennen, kan zorgen voor ruimte, licht en lucht.