Soms lijkt het leven zo ingewikkeld. Je hoofd zit vol gedachten en je gevoel zegt dat er van alles ontbreekt.
Maar in de natuur kun je zien dat alles klopt.
“Ik ben zo complex,” zei hij, terwijl we over het mulle zandpad langs de bosrand lopen.
“Ik blijf maar terugdenken aan het verleden.
Ik wil zo graag waardering van mijn omgeving, van mijn collega’s.
Ik heb zoveel plannen voor het team, maar ik krijg de kans niet om ze waar te maken.
Het doet pijn en is frustrerend.”
We lopen rustig verder langs de bramenstruiken.
Sommige bramen zijn rijp en we plukken er een paar.
De rode laten we hangen, die zijn nog niet zover.
“Wat is voor jou complex, als je om je heen kijkt?” vraag ik.
“Misschien die wirwar van struiken, met daarachter het prikkeldraad en de losse takken die door elkaar heen liggen.
Zo voelt het ook in mijn hoofd: een wirwar.
Ik wil de losse eindjes aan elkaar knopen, er een geheel van maken.
Ik weet het gewoon niet.
Ik weet wel dat ik dit niet meer wil.
Ik blijf me aanpassen aan de omgeving, en het wordt niet gewaardeerd.
Maar ik ben bang dat als ik mijn hart volg, ik dan alleen overblijf.”
We staan stil op een beschutte plek in het zand, met rondom bomen.
“Stel je voor dat elke boom een collega is.
Iedere collega heeft zijn eigen beleving van de realiteit, van de omgeving, van het werk, van de ander.
Wat van waarde is, is voor iedereen anders en dat verandert, afhankelijk van hoe je denkt en voelt.
Ieder mens beleeft het denken in elk moment. Dat bepaalt je stemming en hoe je iets ziet.
Waardering buiten jezelf zoeken kan eigenlijk niet, want je kijkt steeds tegen je eigen gedachten aan over de ander.
Je kijkt niet écht naar je collega, maar naar het verhaal dat je jezelf vertelt over je collega.
Je bent niet complex.
Er zijn alleen complexe gedachten en die geven een zwaar gevoel.
Zodra het ingewikkeld wordt, geeft je lichaam een liefdevol seintje: je denkt jezelf per ongeluk de verkeerde kant op.
Je hoeft het alleen maar te herkennen, op te merken.”
“En wat valt je op over compleet, als je om je heen kijkt in de natuur?”
“Alles groeit en bloeit op zijn eigen tijd.
Het complete plaatje klopt.
De bramen worden vanzelf rijp, daar hoeven wij niets voor te doen.”
We zijn compleet, alleen voelt het vaak niet zo.
We denken dat we eerst nog iets nodig hebben om ons compleet te voelen; waardering van anderen, bevestiging, een invulling van buitenaf.
Toch vullen we elkaar aan, ieder op een unieke manier.
Net als in de natuur.
Het ene moment kun je het zien en voelen: je ziet twee vlinders op de vlinderstruik.
En een volgend moment valt je niets op en lijkt het weg.
Misschien is compleet zijn niet iets wat je bereikt, maar iets wat je soms kunt herkennen.
De natuur laat ons telkens zien: er is niets te fixen, alleen te laten groeien op zijn tijd.
“Wil je ervaren hoe dat voelt, compleet, midden in de natuur?
Je bent welkom om mee te wandelen.”
https://nelieke-komen-lifecoaching.nl/optin-pagina-8455