Vandaag liep ik een route die ik normaal vaak op de fiets of met de auto rijd. De afstand was relatief gezien dezelfde, de route en de beleving verrassend anders. Onderweg ontdekte ik een hoop nieuwe dingen, die ik normaal niet zie als ik er voorbij sjees. Omdat dit een bekende route is, dacht ik dat ik alles al kende.
Zo vergat ik de tijd. En ik vergat mezelf.
Want ik ging helemaal op in de wandeling. Onderweg stopte ik regelmatig om even een fototootje te maken en om te genieten van het uitzicht, dat ik nog niet eerder zo had gezien. Ondertussen zei ik twee meisjes gedag en at van de rijpe bramen.
En ik dacht dat ik alles al kende.
Hierin zag ik iets interessants voor het dagelijkse leven. De partner met wie je samenleeft, je kinderen en/of je huisdier, je collega met wie je al een tijd samenwerkt. Die ken je toch?
Je weet toch precies hoe ze reageren.
Bij je partner heb je aan 1 blik al genoeg en weet je hoe de vork in de steel zit. Het non-verbale gedrag van je collega tijdens de vergadering. De zucht van je dochter als je vraagt of ze haar kamer wil opruimen. Je zoon die voor de tigste keer te laat uit zijn bed en daardoor op school/werk komt.
Je denkt al te weten wat er in de ander omgaat, wat er gaat komen. Hoe iemand kijkt, praat, doet. Daarmee zet je het beeld dat je hebt, het idee van je jezelf en de ander vast. Vast zetten dat kan eigenlijk helemaal niet, maar zo voelt het wel.
De tijd vergeten. Jezelf vergeten.
Jij, je partner, je kind, je collega, je omgeving, echt alles kan in elk moment opnieuw verschijnen. Zonder het verhaal dat je hebt over het verleden of de toekomst, is er een nieuwe look and feel.
Een frisse gedachte, gevoel, zorgt voor een andere beleving.
Zo ontdekt je steeds weer iets nieuws.
Open en nieuwsgierig.
Niets staat vast.
Alles is altijd in beweging.
Welke route je ook neemt.