Maandenlang ligt haar focus op nieuwe projecten binnenhalen. Astrid, fictieve naam, zit helemaal op haar plek in haar salesfunctie. Alleen de laatste tijd helemaal niet. Ondanks dat zij zo haar best doet, geeft het niet het gewenste resultaat. En dat frustreert haar, het irriteert en het geeft een stekend gevoel in haar maag. Daarnaast slaapt ze heel onrustig, wordt om de have klap wakker. Echt alles heeft ze al uit de kast getrokken om te scoren.
“We lopen wat moeizaam door het mulle zand; het lijkt alsof we niet vooruitkomen”. Wat valt jou op als je om je heen kijkt? Wat trekt nu jouw aandacht? Die kale boom daar. Wat zou dat kunnen zeggen over hoe jij je voelt? Kwetsbaar, zo met die kale takken zonder bladeren. Geen begroeiing meer. Er lijkt niks te gebeuren.
Hoe is dat voor je? Heel vervelend, zegt ze zacht. Wat zou je nu het liefste doen? Even rust nemen, een time-out. Astrid neemt een week vrij. Na deze week vertelt ze dat een opdracht doorgaat, juist nu ze haar focus niet op haar werk had en even afstand heeft genomen.
Net als bij Astrid lijkt alles stil te staan; de bomen in de winter zijn kaal en de natuur is in ruststand. Onder de grond liggen de zaden te wachten op het nieuwe voorjaar. Dat herinnert ons eraan dat ook in stilstand iets nieuws kan groeien. Zo kan er ook voor Astrid iets nieuws ontstaan, juist als ze even afstand neemt.