Deze zomer trakteerde ik ons gezin op een trip naar Normandië om daar mijn verjaardag te vieren. We gingen ‘on tour’ langs de invasiestranden en historische plekken van D-Day. Onze volwassen kinderen zijn enorm geïnteresseerd in geschiedenis en vooral in de Tweede Wereldoorlog, dus deze plek stond al lang op de wensenlijst.
Zelf hou ik niet zo van heftige films, maar volgens mijn zoon móést ik de serie Band of Brothers toch echt kijken. Ook om te begrijpen wat het betekent: de onderlinge band, letterlijk en figuurlijk door het vuur gaan voor elkaar, je kameraad nooit achterlaten, wat er ook gebeurt. In de auto heb ik nog snel twee afleveringen teruggekeken, omdat we die plekken zouden gaan bezoeken.
Bij aankomst in Normandië was ik meteen geraakt. Overal aan de lantaarnpalen hingen posters met foto’s van militairen, met hun naam en afkomst eronder. Met daarboven de woorden: WW11 Heroes, Never forget/Ne jamais Oublier
Ongelooflijk, wat een moed, lef en angst moeten deze soldaten hebben gevoeld. Dan moet je wel vertrouwen op je kameraden. En op iets groters.
We waren te vroeg voor de Airbnb, dus we begonnen gelijk enthousiast met ons eerste bezoek: een museum met bunkers en radars.
De radar gaf aan of er vijandelijke vliegtuigen werden gesignaleerd, zodat men in actie kon komen.
Dat doet me denken aan het ‘radar’ waarmee wij als mens zijn uitgerust.
Er verschijnen de hele dag door allerlei gedachten op dat radar. Vriendelijke en vijandige. Nare gedachten geven een alarmsignaal in ons lijf, waarna we vaak direct in actie komen. We gaan op zoek naar een oplossing, want dat akelige gevoel… daar willen we zo snel mogelijk van af.
Wat ik vaak hoor in gesprekken met mensen, is dat emoties meestal niet ‘uitkomen’. Het is zogenaamd niet het juiste moment.
Alsof jij daar iets over te zeggen hebt. Alsof jij dat zou kunnen plannen.
Je zit op je werk en denkt ineens aan het verlies van een dierbare. Eigenlijk wil je huilen, maar je houdt je in.
Tijdens een vergadering komen de gebakjes voorbij. Jij slaat over, want je bent ‘al zo dik’, wat zullen ze wel niet denken?
Als je in de spiegel kijkt, voel je je een dikke onvoldoende.
Je partner vertoont al een tijdje ander gedrag. Als je vraagt of er iets is, zegt hij dat er niets aan de hand is. Tot je er per ongeluk achter komt dat hij een relatie heeft met een ander. Je bent woest, maar houdt je in voor de kinderen.
Misschien herkenbaar.
Het gaat om wat het oproept.
Allemaal natuurlijke, menselijke reacties.
En toch houden we ons in.
We gaan maar door, in een hoog tempo.
Niet voelen. Doorgaan.
Want als je wél gaat voelen, ben je bang dat je in een bodemloze put terechtkomt. Een die oneindig diep is.
Totdat je ontdekt dat er wél een bodem is.
Dat je niet blijft hangen in de emotie, hoe akelig het ook voelt.
Dat er een moment komt dat het vanzelf weer verandert.
Dat je mag voelen wat er te voelen is.
Voelen zonder verhaal.
Klinkt eenvoudig. Maar dat is het niet.
Er is weerstand tegen het gevoel, tegen de boosheid, tegen het verdriet.
Je wílt het niet voelen.
Je hebt er een verhaal over, het komt nu niet uit.
En toch is het heel natuurlijk.
Als kind kon je het ene moment boos zijn en het volgende moment vrolijk verder spelen.
Zonder verhaal over ik en de rest van de wereld.
Open, onbevangen, nieuwsgierig, stapte je de wereld in. Of de wereld stapte in jou.
Je radar werkt nog steeds.
Het geeft op tijd een signaal: pas op, je zit op het verkeerde denkradar.
Stop. Kijk opnieuw.
Welke kant wil je op?
Ga terug naar de basis en check hoe het echt werkt, wat er allemaal vanzelf gaat.
En kijk dan nog eens met een frisse blik.
Het radar is aangesloten op het grote netwerk.
De basis.
Daar ben je veilig.
Daar ben je oké.
Daar kan je niets gebeuren.
Daar ben je verbonden met wijsheid.
Daar voelt het vrij en ontspannen.
Alle radars worden aangestuurd door de basis.
Zonder basis geen radar.
Wat er ook verschijnt op het radar:
de basis kan niet stuk.
Oftewel: wie of wat jij in essentie bent—voor het verhaal—blijft onveranderd.
Er zijn heel wat vliegtuigen en schepen met bemanning door het radar gescand.
De hele tour door Normandië had ik het idee alsof ik in een film zat. Alles speelde zich af op mijn netvlies, levensecht.
Achter elke foto zat een verhaal.
Mensen zoals jij en ik.
Die samen een Band of Brothers vormen.
Never forget/Ne jamais oublier