Zie je het voor je? Dat kan toch helemaal niet? Of wel?

Dat gebeurt als het anders loopt dan je wilt. "Je problemen beginnen zodra je denkt dat de ene uitkomst beter is dan de andere, dat het ene beter is voor je dan het andere:" Schrijft Joris Vincken in zijn boek Heel.

Bijvoorbeeld je bent aan het herstellen van een virus, burn-out, een blessure of iets anders.

Of het nu fysiek of mentaal is, geef het beestje een naam. Het kan je niet snel genoeg gaan, want je wil graag weer de “oude” zijn. Daar heb je dan allerlei gedachten over. Komt het wel goed? Gaat het nog lang duren? Kan ik mijn werk wel weer doen? Wat vinden mijn collega’s en omgeving ervan? Straks hoor ik er niet meer bij? Wat als ik niet in mijn oude functie terug kan komen?

En ga zo maar door. Herken je dat? Zelf heb ik sinds een tijdje een blessure, waar ik vooral 's nachts vaak van wakker lig. Dat vind ik vet irritant. De volgende morgen wil ik toch graag weer fris en fruitig aan de dag beginnen.

Dit kan zorgen voor een onrustig en onzeker gevoel. Vaak spelen er gevoelens van schuld, schaamte, angst en verdriet.

Die vervelende gedachten en gevoelens die wil je kwijt. Die wil je weghebben en graag zo snel mogelijk. En dat lijkt heel logisch. Je voelt weerstand tegen hoe het nu is. Terwijl het er toch al is. Je gaat je ertegen verzetten en dat kost nog meer energie. Hoe meer je je verzet, hoe harder het terugkomt, als een boemerang.

Je wilt je natuurlijk graag gezond en ontspannen voelen. Je wilt je vrij voelen, rust en ruimte ervaren. Dus ga je op zoek naar de oorzaak en oplossing en dat klinkt logisch in het moment en kun je gerust doen. Daar zijn allerlei mogelijkheden voor.

Er is ook iets anders te zien. Gedachten en gevoel zijn van nature neutraal. Wij labelen onze gedachten, stoppen alles in hokjes, want dan lijkt het of het duidelijk is, plus je hebt controle over de situatie.

Is dat waar?

Leuk om eens nieuwsgierig naar te zijn. Als je controle hebt, ervaar je dan ruimte en vrijheid? Wat gebeurt er als je de controle loslaat? Wat ontstaat er dan? Dat is spannend, want je weet niet wat er gaat gebeuren.

Zonder zwart geen wit, zonder licht geen donker, zonder negatief geen positief. Het leven is alles inclusief, het een kan niet zonder het ander bestaan, of je het nu wilt of niet.

Dat leven gaat vanzelf, al lijkt dat niet altijd zo. Je haar groeit, je hart klopt, je huid en je cellen vernieuwen continu, daar hoef je je niet mee te bemoeien. Dat geldt ook voor gedachten en gevoel. Die ben je niet, die ervaar je. Toch willen we daar continu aan sleutelen, de regie over hebben. Terwijl ze komen en gaan, net als wolken aan de blauwe lucht. Je hoeft er niks mee te doen.

Je bent niet alleen, je bent onderdeel van iets groots en universeels dat ervoor zorgt dat je leeft, denkt, voelt, ervaart. Dat gaat vanzelf. Daar kan je op vertrouwen. Het is bijna niet uit te leggen in woorden, je kunt het misschien wel voelen. Het is een constante factor, je ware natuur, dat onveranderlijk is. Dat heeft je gebracht waar je nu bent en zal je nog verder brengen.

Dat heeft alle tijd en ruimte.