Afgerasterd gebied.

Wat het buiten coachen nu zo prakisch en inzichtelijk maakt, zijn de metaforen die overal voor het oprapen liggen.

Zo komen we tijdens deze sessie op verschillende plekken in het bossen afgerasterde stukken tegen.

Een mooie metafoor voor hoe we onszelf vaak in een hokje stoppen.

Zo is er een hokje dat in dit geval gaat over re-integreren op het werk.

Het ik-je staat in het afgerasterde gebied en heeft daar allerlei gedachten over. Bijvoorbeeld:

Hoe zal ik functioneren?

Welke stappen ga ik zetten?

Hoe kan ik aangeven?

Wat als ik?

Wanneer zal ik?

Het lijkt heel handig om te kaderen, dan heb je overzicht en controle.

Toch?

Als je iets zeker weet, als je iets gelooft, dan staat het vast.

Of niet?

Samen gaan we op onderzoek uit.

Wat valt op?

Je kan door het gaas heen kijken, dat biedt perspectief.

Alleen zit er nog steeds een hek.

Je kunt proberen onder het hek door te kruipen, er is hier een daar wat ruimte.

Maar dan moet je wel eerst een gat graven, op zich het zou wel kunnen.

“Ik sta liever aan deze kant van het afgerasterde gebied” zegt mijn gesprekspartner.

“Hier kan ik me 180 graden omdraaien en dan heb ik zicht en kan ik zover kijken als ik wil.

Dan ligt het hele gebied met alle mogelijkheden voor me open.

Zo kan ik ontdekken wat ik tegenkom onderweg en dan zie ik wel in het moment hoe ik daarop reageer.”

Zo mooi om te zien dat je potentieel zo veel groter is dan of als je denkt.

Je kunt veel meer dan je denkt.

We zetten ons soms ongemerkt vast in een denkpatroon, dat gebeurt volledig onschuldig.

Dat voelt wel heel echt.

Je voelt wat je denkt en dat is niet erg.

Op het moment dat je dit herkent, valt het afgerasterde idee (de geloofde gedachten) weg en blijft er ruimte over.

Je natuurlijke respons in het moment (gevoel vrijheid).