Met razende snelheid worden we per RIB naar de razende bol gebracht. De boot deint op en neer op de golven. De frisse zeewind waait in ons gezicht. Het blauwgrijze water gaat over in de lucht, waardoor je bijna geen verschil ziet tussen land en zee. Vlak voor de zandplaat worden we met rugzak en al gedropt, het laatste stuk waden we door het water naar het droge. Is dit fictie? Nee, dit is echt.

Deze zomer bestaat Nelieke Life Coaching 3 jaar en vier in mijn verjaardag. Omdat mijn praktijk zo lekker loopt en om dit te vieren heb ik een coachtraject cadeau gedaan, de winnaar heeft het ontvangen. Mezelf trakteer ik op een weekend Elements Expedition op Texel.

Drie dagen unpluggen, geen telefoon, geen horloge, back to basic, weg van thuis en de dagelijks rollen.

Een onderdeel is de Solo Quest. Op de razende bol krijgen we de laatste instructies en dan is het moment dat ieder van ons, we zijn met een groep van 9 vrouwen, een plek zoekt voor de komende 7 uur. Als ik er klaar voor ben loop ik vanuit de cirkel richting de Noordzee. Onderweg zie ik figuren in het zand, schelpen, stenen, voel de ribbels op de grond, het zand onder mijn voeten, dan weer zacht, dan weer hard en na een tijdje bereik ik de door mij uitgekozen plek voor deze dag. Het idee is dat je op 2 vierkante meter verblijft en wakker bent, wel water drinkt, het liefst vast om te ervaren hoe dat is. Je bent aangewezen op de elementen van de natuur en op jezelf.

Ik ben heel benieuwd hoe ik de komende 7 uur met deze afgebakende plek omga, want ik hou er niet van om begrenst te worden, er is geen eens een grens te zien. Geef mij maar ruimte en vrijheid, zit dat niet in je hoofd?

Al snel komt er een zeemeeuw tegenover me zitten en kijkt mij aan. Dan loopt hij precies een rondje om mij heen om mijn plek aan te wijzen en kijkt opnieuw. "Ja, ja ik heb het gezien hoor zeemeeuw” en ik lach.

De hele dag door zwemmen er zeehonden voorbij, hun kopjes steken boven het water uit en het is heerlijk om te kijken hoe ze spelen in de golven. Dat wil ik ook, mijn speelse kant komt naar boven. Dan sta ik op, ga van mijn plek af en loop naar de zee en weer terug. Hierin herken ik mijn recalcitrante kant, als het niet mag, dan toch doen. Wie bepaalt de regels? En volgens welke regels leef je eigenlijk?

De tijd gaat door, maar ik heb geen idee hoe lang ik hier al zit. Na een poos teken ik een cirkel met alle windrichtingen, zodat ik kan zien welke richting de zon opgaat.

Ik ben mij bewust van mijn ademhaling, neem alles in mij op, hoor de golven, de wind, de meeuwen, ruik de zilte zeelucht, voel de wind en de zon op mijn huid en voel me rustig. Er komen verrassend weinig gedachten voorbij. Mijn hoofd is rustig en al mijn zintuigen staan aan. Er hoeft helemaal niets.

Wat komt er in mij op? Minder is meer, je hebt niet zoveel nodig. Vertrouw op de natuur, wat een kracht en schoonheid als je met open blik kijkt en voelt. Wat is er veel te zien als je goed kijkt. Ik voel me klein en groots tegelijk. Een in en met alles, alles in een.

Dan ineens word ik ongeduldig en ga kijken of ik Katja, onze trainer/coach, zie aankomen lopen. Inmiddels staat mijn gemaakte zonnewijzer op het zuidwesten en dat betekent dat ik hier al een hele tijd zit te doen. Ja, wat eigenlijk. Te zijn, met wat er is.

Tussendoor heb ik gestaan, gezeten, gelopen op mijn plek, yoga en ademhalingsoefeningen gedaan, ben ik bijna in slaap gevallen, heb ik gepraat tegen de zeehonden en meeuwen, gelachen, genoten, gegaapt, gekeken, gezien, gehoord, geroken en gevoeld.

Voor mijn gevoel kijk ik wel 20 x of het al tijd is en dan zie ik in de verte beweging mijn kant op komen. Als ik mijn plek verlaat, voelt het een beetje vreemd alsof ik afscheid moet nemen. Ook voel ik me voldaan en blij dat ik het “gedaan” heb. Ik mag mezelf graag uitdagen.

Ik loop terug en voel alles nog veel sterker, sta helemaal open en ben geraakt door deze ervaring. Als ik bij de groep terugkom, is iedereen stil. Er zijn geen woorden nodig en we willen de stilte nog niet verbreken. We nemen een duik in zee en zwemmen samen met een zeehond. Kippenvel en de tranen springen in mijn ogen. Dan wachten we een tijdje op de boot. We hebben geen besef van tijd en tijd speelt geen rol.

Tijdens mijn werk mag ik meekijken in de binnenwereld van een ander. Met deze ervaring wil ik anderen een kijkje geven in mijn belevingswereld.